تا 1439...

ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻗﻢ ﻭ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ (ﻉ ) ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﻯ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻣﺆ ﺳﺲ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻃﺮﺡ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 73 ﻫﺠﺮﻯ، ﺑﺪﺳﺖ ﺑﺎ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ (ﻉ ) ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺧﺎﺻﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﺍﻧﺸﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺷﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ، ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻰ ﻭﺍﻟﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ، ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﻭﻓﺎﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻯ ﺍﺭﻭﺍﺣﻨﺎ ﻓﺪﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﺑﺮﺧﻰ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ، ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻧﺎﻣﮕﺬﺍﺭﻯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻪ ﻗﻢ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻯ ﻛﻪ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺤﻖ ﺍﺳﺖ میﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻡ ﻭ ﺑﭙﺎ ﺧﺎﺳﺘﻦ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎﻳﻰ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺳﺎﺯﻯ ﻭ ﻳﺎﺭﻯ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﻳﻚ ﺁﺑﺎﺩﻯ، ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻰ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺎﺀﺳﻴﺲ ﺁﻥ ﺑﻨﺎﻡ ﻛﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻳﺎ ﻛﻤﺪ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﮕﺬﺍﺭﻯ ﺑﻪ ( (ﻗﻢ ) ) ﻋﺮﺑﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﻗﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﺩﺭ ﻧﺎﻡ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺁﻥ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﺎﺀﺳﻴﺲ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻋﻠﻤﺎﺀ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺣﺪﻳﺚ، ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﻭ ﺻﺎﺩﻕ (ﻉ ) ﻭ ﺯﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ... ﻋﻔّﺎﻥ ﺑﺼﺮﻯ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ﻉ ) ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ( (ﺍﻣﺎﻡ (ﻉ ) ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﻳﺎ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺭﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻗﻢ ﻣﻰ ﻧﺎﻣﻨﺪ؟ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ: ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻟﺶ ﺁﮔﺎﻫﺘﺮﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻗﻢ ﻧﺎﻣﮕﺬﺍﺭﻯ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻗﺎﺋﻢ (ﻉ ) ﮔﺮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻯ ﻗﻴﺎﻡ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﻭ ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ) ) ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ، ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺁﻥ ﻗﺮﻳﻨﻪ ﻫﺎﻳﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺗﺎﺀﺳﻴﺲ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﻗﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﺎﻟﻚ ﺍﺷﻌﺮﻯ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﺀﺣﻮﺹ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻰ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺧﺎﺹ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ (ﻉ ) ﻭ ﺭﺍﻭﻳﺎﻥ ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﻳﻦ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﺀﺳﻴﺲ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ (ﻉ ) ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﺭﺍ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻧﺎﻡ ﻗﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﻪ ﺻﻴﻐﻪ ﻣﺬﻛﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ (ﺑﻠﺪ) (ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ) ﻭ ﺑﻄﺮﻳﻖ ﻣﺆ ﻧﺚ (ﺑﻠﺪﺓ ) (ﺷﻬﺮ) ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ (ﻗﻢ ) ﻫﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺻﺮﻑ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻏﻴﺮﻣﻨﺼﺮﻑ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ. ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺮﺧﻰ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ (ﻉ ) ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻗﻢ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺧﺎﺻﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﻭﺳﻴﻊ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺗﻮﺍﺑﻊ ﺁﻥ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﻟﺬﺍ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻯ ﺧﻂ ﻭ ﺭﻭﺵ ﻭ ﺍﺳﻠﻮﺏ ﻗﻢ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ (ﻉ ) ﻭ ﻗﻴﺎﻡ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻬﺪﻯ ﺁﻝ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ (ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ) ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﻋﺪﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺭﻯ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ﻉ ) ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ: ( (ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ: ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺭﻯ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ، ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻗﻤﻰ ﻣﺎ، ﺳﭙﺲ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺭﻯ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻗﻤﻰ ﻣﺎ ﻣﺠﺪﺩﺍ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ: ﻣﺎ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﺭﻯ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﻛﻠﺎﻡ ﺍﻭﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ، ﺁﻧﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭ ﺷﺪﻧﺪ، ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻭﻝ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺣﺮﻣﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﻜﻪ ﻣﻜﺮﻣﻪ ﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺣﺮﻣﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﻨﻮﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ (ﻉ ) ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺣﺮﻣﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺣﺮﻣﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻗﻢ ﺍﺳﺖ، ﺑﺰﻭﺩﻯ ﺑﺎﻧﻮﺋﻰ ﺍﺯ ﺳﻠﺎﻟﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺎﻡ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﻓﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻢ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻛﻨﺪ ﺍﻫﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ) )  ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ﻉ ) ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﺎﻇﻢ (ﻉ ) ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ) )  ﻳﻌﻨﻰ ﻗﻢ، ﺣﺮﻡ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ (ﻉ ) ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ، ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻯ (ﻉ ) ﻭ ﻣﺮﻛﺰ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻭ ﻳﺎﺭﻯ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺍﻥ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺭﻯ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺮﻭ ﺧﻂ ﻭ ﺭﻭﺵ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ (ﻉ ) ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻳﺎﻭﺭﺍﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻯ (ﻉ ) ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻫﻤﻪ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺟﻬﺎﺩ ﭘﻴﺮﻭ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ (ﻉ ) ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻏﻴﺮﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﺸﻮﺩ. ﻭ ﻣﻌﻨﺎﻯ ﻛﻠﺎﻡ ﺭﺍﻭﻯ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ( (ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﺎﻇﻢ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ) ) ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻛﺎﻇﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﻣﺸﻌﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﻧﻮﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ (ﻉ ) ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺵ ﻳﻌﻨﻰ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 128 ﻫﺠﺮﻯ ﻗﻤﺮﻯ، ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﻧﻮﻯ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺩﺭ ﻗﻢ ﺩﻓﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ، ﺗﺤﻘﻖ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ... ( (ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻗﻢ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺎﺀﻣﻮﻥ، ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻟﺮﺿﺎ (ﻉ ) ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 200 ﻫﺠﺮﻯ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺮﻭ، ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 201 ﻫﺠﺮﻯ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺍﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺳﺎﻭﻩ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪ، ﺳﺌﻮﺍﻝ ﻛﺮﺩ ﭼﻘﺪﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻴﻦ ﻣﻦ ﻭ ﻗﻢ ﺍﺳﺖ؟ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩﻩ ﻓﺮﺳﺦ. ) ) ( (... ﺯﻣﺎﻧﻴﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﺎﺩ ﺳﻌﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺳﻌﺪ ﭘﺴﺮ ﻣﺎﻟﻚ ﺍﺷﻌﺮﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﻫﻤﮕﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺁﻫﻨﮓ ﺳﺎﻭﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ، ﻣﻮﺳﻰ ﭘﺴﺮ ﺧﺰﺭﺝ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺁﻥ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﻣﻬﺎﺭ ﺷﺘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺗﺎ ﻗﻢ ﻫﻤﺮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺎﻯ ﺩﺍﺩ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻗﺎﻣﺖ 16 ﻳﺎ 17 ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻗﻢ، ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻗﺒﻠﻰ ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﭘﺎﻛﺶ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺍﻋﻠﻰ ﭘﺮ ﮔﺸﻮﺩ. ﻣﻮﺳﻰ ﭘﺴﺮ ﺧﺰﺭﺝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻏﺴﻞ ﻭ ﻛﻔﻦ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ، ﺑﺪﻥ ﺷﺮﻳﻔﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﻗﺪ ﻣﻄﻬﺮﺵ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ، ﺑﺨﺎﻙ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺳﻘﻔﻰ ﺍﺯ ﺑﻮﺭﻳﺎ ﻭ ﺣﺼﻴﺮ ﺑﺮ ﻗﺒﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ، ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺯﻳﻨﺐ ﺩﺧﺘﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺟﻮﺍﺩ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﺑﺮ ﻗﺒﺮ ﻣﻄﻬﺮ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﮔﻨﺒﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﮔﺎﻫﻰ ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ) ) ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ، ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻫﻞ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺯﻫﺪ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻯ ﺑﻮﺩ، ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ (ﺱ )، ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺳﻦ ﻛﻤﻰ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ، ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺧﺎﺹ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻭﺍﻟﺎﻳﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﭼﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺣﻀﺮﺕ، ﻧﺰﺩ ﻋﻠﻤﺎﺀ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻗﻢ ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺮﺯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺭﺝ ﻧﻬﺎﺩﻥ ﺑﻤﻘﺎﻡ ﺁﻥ ﺑﺎﻧﻮ ﺍﺯ ﻗﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺳﺎﻭﻩ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻯ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺣﻠﺖ ﺁﻥ ﺑﺎﻧﻮ، ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻯ ﺑﺮ ﻣﺰﺍﺭﺵ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺳﭙﺲ ﮔﻨﺒﺪﻯ ﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺭﺗﮕﺎﻩ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﺪﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺭ ﺣﻀﺮﺗﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ. ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ (ﺱ ) ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻋﻠﺖ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﻬﺎ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ( (ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ) ) ﻭ ﻳﺎ ( (ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﻗﻢ ) ) ﻣﻰ ﻧﺎﻣﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻤﻰ ﺳﻦ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺩﺭ ﻟﻐﺖ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻯ ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻃﻔﻞ ﺧﺮﺩﺳﺎﻝ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻭ ﭘﺎﻛﺪﺍﻣﻨﻰ ﻭ ﻋﺼﻤﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﺬﻫﺐ ﺷﻴﻌﻪ ﻋﺼﻤﺖ ﺑﺮ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ: ﻳﻚ ﻋﺼﻤﺘﻰ ﻛﻪ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ، ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻣﻌﺼﻮﻡ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﺛﺎﺑﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﺼﻤﺘﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎﺀ ﺧﺪﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﭘﺎﻙ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﮔﻴﻬﺎﻳﻨﺪ. ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺑﻌﺪﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ )، ﺍﺯ ﺑﺪﻭ ﺗﺎﺀﺳﻴﺲ ﺷﻬﺮ ﻗﻢ، ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻯ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﺑﺸﻤﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻯ، ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺻﻔﻮﺍﻥ ﺑﻦ ﻳﺤﻴﺎ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ( (ﺭﻭﺯﻯ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﺑﻮﺩﻡ، ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﻭ ﻋﻠﺎﻗﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻯ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪ، ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻫﺸﺖ ﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﺁﻧﺎﻥ (ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ) ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺒﺤﺎﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺮﺷﺖ ﺁﻧﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ) )  ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﻫﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻴﻦ ﺁﻧﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪﻯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻛﻪ (ﻳﻚ ﺩﺭ، ﻭﻳﮋﻩ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﺍﺳﺖ ) ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻳﻦ ﻭ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﺎﻥ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺻﻔﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺩﺍﺧﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﻪ ( (ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ) ) ﺩﻟﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻭ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ. ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻯ(عج) تاکنون همچنان پرشور و زنده باقی مانده است بلکه با ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺍﻧﻘﻠﺎﺏ ﺍﺳﻠﺎﻣﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺍﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻛﻤﺎﻝ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﻠﻜﺮﺩ ﻭ ﻇﻮﺍﻫﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺁﻧﺎﻥ ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﮕﺬﺍﺭﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﻭ ﻣﺆ ﺳﺴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎﻡ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻯ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﺧﺎﻟﻰ ﻧﻴﺴﺖ، ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ. ﺑﺮﺧﻰ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ، ﺑﻠﺎ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺒﺤﺎﻥ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﺧﻮﺍﻩ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﺍﺯ ﺍﺑﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﻭ ﺣﻤﺎﺩ ﺑﻦ ﻧﺎﺏ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ( (ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﭘﺴﺮ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻗﻤﻰ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ، ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﻛﺮﺩ. ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﻠﺎﻃﻔﺖ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻛﺮﺩ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﺳﺌﻮﺍﻝ ﻛﺮﺩﻡ ؛ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﺮﻓﺘﺎﺭﻯ ﻓﺮﻣﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺍﻥ، ﻳﻌﻨﻰ: ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﺑﻮﺩ ﻫﻴﭻ ﺳﺘﻤﮕﺮﻯ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻴﺖ ﺳﻮﺀ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ، ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﻣﻰ ﺷﻜﻨﺪ ) )  ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ( (ﺑﻠﺎﺀ ﺍﺯ ﻗﻢ ﺩﻓﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ) )  ﺩﺭ ﺟﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ: ( (ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﺴﺘﻢ، ﻫﺮ ﺳﺘﻤﮕﺮﻯ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺳﻮﺀ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﮒ ﺍﻭ ﻓﺮﺍ ﻣﻰ ﺭﺳﺪ، ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻴﻜﻪ ﺑﻪ یکدیگر ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ (ﻭ ﺩﺭ ﻧﺴﺨﻪ ﺩﻳﮕﺮ: ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺭﻭﺵ ﻧﺪﻫﻨﺪ) ﺍﻣﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻋﻤﺎﻟﻰ ﺷﺪﻧﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺒﺤﺎﻥ، ﺳﺘﻤﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﺁﻧﺎﻥ (ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ) ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻗﺎﺋﻢ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﻮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﻣﺎ ﻭ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮ ﻫﺮ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻯ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﺰﻧﺪﻯ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺒﺨﺶ ) )  ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ( (ﺑﻠﺎﻫﺎ ﺍﺯ ﻗﻢ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﺰﻭﺩﻯ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ، ﻛﻪ ﻗﻢ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺣﺠﺖ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻏﻴﺒﺖ ﻗﺎﺋﻢ، ﻣﺎ ﻭ ﻇﻬﻮﺭ ﻭﻯ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻫﻞ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ، ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻠﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺩﻓﻊ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻫﺮ ﺳﺘﻤﮕﺮﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺑﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻛﻮﺑﻨﺪﻩ ﺳﺘﻢ ﭘﻴﺸﮕﺎﻥ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﻣﻰ ﺷﻜﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻯ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺷﻤﻨﻰ، ﻣﺒﺘﻠﺎ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺒﺤﺎﻥ، ﻗﻢ ﻭ ﺍﻫﻠﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﺋﻰ ﺳﺘﻤﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ) )  ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﺍﻳﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﺍﺻﻠﺎ ﺑﺪﻯ ﻧﻤﻰ ﺭﺳﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺧﻰ ﻣﺸﻜﻠﺎﺕ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻮﺩ، ﻭﻟﻰ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺰﺭﮒ، ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺷﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﺑﻠﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻟﻄﺎﻑ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ، ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺯﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ، ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺳﺮﻛﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯﻳﻦ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻳﻬﺎﻳﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ، ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﻧﭙﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﻛﻠﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﺎﺩ ﻫﻢ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﻨﺪ. ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺤﺎﺭﺍﻟﺎﻧﻮﺍﺭ ﺩﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﺍ، ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺷﻬﺮ ﻗﻢ ﻭ ﻧﻘﺶ ﻣﻜﺘﺒﻰ ﺁﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻇﻬﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻯ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺍﻭﻝ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﺩ: ( (ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺷﻬﺮ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺆ ﻣﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻗﻢ ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺑﻮﺍﺳﻄﻪ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﺟﻦ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﻫﻞ ﻗﻢ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﻓﻜﺮﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﻓﻖ ﻭ ﺗﺎﺀﻳﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﭙﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺩﻳﻨﺪﺍﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﻣﻀﻴﻘﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻭﻯ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺗﺒﺎﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ‌ﻫﺎ ﺣﺠﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺯﻣﺎﻧﻴﻜﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻗﻢ ﺑﺪﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻯ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻠﺎ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻗﻢ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺩﻓﻊ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﺰﻭﺩﻯ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻗﻢ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺣﺠﺖ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻏﻴﺒﺖ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﺎ ﻭ ﻇﻬﻮﺭ ﻭﻯ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻫﻞ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ، ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﺎﺀﻣﻮﺭ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻠﺎﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻫﺮ ﺳﺘﻤﮕﺮﻯ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺑﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﻫﻢ ﻛﻮﺑﻨﺪﻩ ﺳﺘﻢ ﭘﻴﺸﮕﺎﻥ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﻣﻰ ﺷﻜﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻯ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺷﻤﻨﻰ، ﻣﺒﺘﻠﺎ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻧﺎﻡ ﻗﻢ ﻭ ﺍﻫﻠﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﺋﻰ ﺳﺘﻤﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ) ) ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻭﻡ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ( (ﺑﺰﻭﺩﻯ ﺷﻬﺮ ﻛﻮﻓﻪ ﺍﺯ ﻣﺆ ﻣﻨﺎﻥ ﺧﺎﻟﻰ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﮕﻮﻧﻪ ﺍﻳﻜﻪ ﻣﺎﺭ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ ﻋﻠﻢ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺯ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺧﺖ ﺑﺮﻣﻰ ﺑﻨﺪﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻯ ﺑﻨﺎﻡ ﻗﻢ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﻌﺪﻥ ﻓﻀﻞ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﻨﺤﻮﻳﻜﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺴﻰ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻀﻌﺎﻑ ﻓﻜﺮﻯ ﺑﺴﺮ ﻧﻤﻰ ﺑﺮﺩ ﺣﺘﻰ ﻧﻮﻋﺮﻭﺳﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺠﻠﻪ ﮔﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻇﻬﻮﺭ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﻣﻰ ﭘﻴﻮﻧﺪﺩ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺒﺤﺎﻥ، ﻗﻢ ﻭ ﺍﻫﻠﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﭘﻴﺎﻡ ﺍﺳﻠﺎﻡ، ﻗﺎﺋﻢ ﻣﻘﺎﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﺠﺖ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺸﻮﺩ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻫﻞ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﺠﺘﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﺪ، ﺩﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ، ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺣﺠﺖ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﺎﺋﻢ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻇﻬﻮﺭ ﻭﻯ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻧﻤﻰ ﮔﻴﺮﺩ ﻣﮕﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻘﺪﺱ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﺠﺖ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ) )  ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ، ﭼﻨﺪ ﺍﻣﺮ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ: ﺍﻟﻒ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﻘﻞ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻌﻠﺎﻭﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻭ ﺗﺎﺀﺧﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﻣﻌﻨﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺏ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺘﻬﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ، ﻛﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﻬﺮ ﻛﻮﻓﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﻧﻘﺸﻰ ﻣﻬﻢ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩﻩ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻯ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﻣﻀﻤﺤﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻧﺠﻒ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺎﻡ ﺍﺻﻠﻰ ﺁﻥ ﻧﺠﻒ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﻛﻮﻓﻪ ﻋﺮﺍﻕ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻳﻢ، ﺍﻣﺎ ﻧﻘﺶ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﻬﺮ ﻗﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻇﻬﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﻭ ﻓﻘﺮﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺩﺍﺭﺩ: ( (ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ، ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻏﻴﺒﺖ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﺎ ﻭ ﻇﻬﻮﺭ ﻭﻯ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ) ) ﻭ ( (ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻇﻬﻮﺭ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ) ) ﺝ ﻧﻘﺶ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻯ ﻭ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﻜﻰ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﻗﻢ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻳﺎ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻘﺸﻰ ﺍﺳﺖ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ ( (ﻭ ﺑﺰﻭﺩﻯ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻗﻢ ﻭ ﺍﻫﻠﺶ ﺣﺠﺖ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ) ) ( (ﻭ ﻳﻜﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ) ) ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻣﺬﻫﺐ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﻓﺮﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺳﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻯ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻭ ﻣﻄﺮﺡ ﺷﺪﻥ ﺁﻥ، ﻃﻮﺭﻯ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺭﺳﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺳﻌﻰ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻘﺶ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ ﻣﻬﻤﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻬﺮ ﻗﻢ، ﺑﺴﺘﮕﻰ ﺑﻪ ﺑﺮﭘﺎﺋﻰ ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺩﺳﺘﮕﺎﻫﻬﺎﻯ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺑﺮ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﺑﺎ ﺳﺮﻛﺸﺎﻥ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺘﻜﺒﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻋﺚ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺻﺪﺍﻯ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﻗﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺶ ﺑﺰﺭﮒ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻬﺮ ﻗﻢ، ﺳﺒﺐ ﻛﻴﻨﻪ ﺗﻮﺯﻯ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﺍﺳﺘﻜﺒﺎﺭ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ، ﻳﻌﻨﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻄﺮﺡ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ، ﺍﻳﻦ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﺑﺎ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻋﻠﺖ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﻜﺒﺮﺍﻥ، ﺑﺪﺳﺖ ﺗﻮﺍﻧﺎﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻯ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﻣﻰ ﺷﻮﺩ، ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﺣﺠﺖ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻯ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ، ﺍﺯ ﺟﻨﺒﻪ ﺟﻬﻞ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻭ ﺧﺼﻮﻣﺖ ﺁﻧﺎﻥ، ﺻﺮﻓﺎ ﻛﻴﻨﻪ ﺗﻮﺯﻯ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻛﻮﻓﻪ ﻭ ﻋﺮﺍﻕ ﻣﺤﻘﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻢ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺗﺤﻘﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻗﻢ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﻣﻠﺘﻬﺎﻯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻠﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﺣﺠﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺣﺪﻳﺚ ﻛﻪ ( (ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻇﻬﻮﺭ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﺎ) ) ﺍﺳﺖ، ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺗﺤﻘﻖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻬﺮ ﻗﻢ ﻭ ﺑﻴﻦ ﻇﻬﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻯ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ) ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻨﺪﺍﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ.

منبع : کتاب عصر ظهور - علامه کورانی