تا 1439...

سوره مبارکه الأحزاب آیه ۷۰
یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَقولوا قَولًا سَدیدًا﴿۷۰﴾
ای کسانی که ایمان آورده‌اید! تقوای الهی پیشه کنید و سخن حق بگویید...

خوانندگان گرامی لطفاً توجه نمایید که هدف از نوشتن این مطلب فقط روشنگری و زدوده شدن انحرافات از مراسمات اهل بیت (ع) است تا که انشاءالله شاهد مراسماتی در شان آن بزرگواران باشیم و هدف ما تضعیف مراسمات عزاداری حضرت سیدالشهداء (ع) نیست. باشد که خداوند ما را به راه راست هدایت نمایید.

حادثه ی عاشورا ، عظیم ترین حادثه ی رخ داده در تاریخ است که در صورت انتقال درست مفاهیم آن ، می تواند تاثیرات بسیار مهمی را در تمام اکناف عالم داشته باشد. امروز جمهوری اسلامی ایران به عنوان پرچمدار نهضت عاشورا وظیفه ی رساندن این پیام مهم را به جهان بر عهده دارد ، اما مسائلی موهن و انحرافاتی گمراه کننده با مراسم عزاداری امام حسین (ع) مخلوط شده که می تواند نتایجی معکوس به دنبال داشته باشد.

هنگامى که امام حسین(علیه السلام) عزم میدان کرد، فرمود:

«اِئْتُونی بِثَوْب لا یُرْغَبُ فیهِ، اَلْبِسُهُ غَیْرَ ثِیابِی، لا اُجَرَّدُ، فَاِنِّی مَقْتُولٌ مَسْلُوبٌ ; برایم
جامه کهنه اى بیاورید که کسى به آن رغبت نکند تا آن را زیر لباسهایم بپوشم و بعد از شهادتم مرا برهنه نکنند، زیرا مى دانم پس از شهادت لباسهایم ربوده خواهد شد».

لباس تنگ و کوتاهى آوردند ولى امام(علیه السلام) آن را نپوشید و فرمود: «هذا لِباسُ أَهْلِ الذِّمَّةِ ; این لباس اهل ذمّه (کفّار اهل کتاب) است».

گویند روزی ناصر الدین شاه تمام ادیبان را جمع کرد و پرسید حافظ در غزلی گفته است:

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت
و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت

اگر این بلبل خوش بوده است، پس چرا ناله‌های زار داشته؟؟!

آهنگ ارباب تشنه لب با صدای آقای علی اکبر قلیچ درباره امام حسین (ع) ، این اثر دارای دو ورژن می باشد. یکی از آنها تماما به زبان انگلیسی و دیگری انگلیسی-فارسی می باشد.

در حوادث کربلا به غیر از افراد جبهه حق و باطل ، گروهی سومی نیز وجود داشت که نه در سپاه الهی امام حسین (ع) بودند و نه در سپاه یزید. یکی از این افراد عبیدالله بن حر جعفی است که خواندن سرگذشت وی عبرت انگیز است.ابن حر یکی از اشراف کوفه بود و زمانی که متوجه شد امام (ع) قصد سفر به کوفه را دارد ، از کوفه خارج شد تا نه به سپاه امام (ع) بپیوندد و نه در مقابلش بایستد.در توقفگاه قصر بنی مقاتل کاروان امام و ابن حر به هم رسیدند ، امام از وی دعوت نمود اما ابن حر دعوت امام را نپذیرفت و سپس خود امام به خیمه ی عبیدالله رفت و گفتگویی بین امام (ع) و عبیدالله بن حر جعفی انجام گرفت که به هر ترتیب عبیدالله حاضر به همراهی امام (ع) نشد. عبیدالله بن حر جعفی پس از وقوع حادثه کربلا ، بارها از اینکه امام (ع) را یاری نکرده بود ابراز پشیمانی می کرد . مظلومیت کودکان اباعبدالله الحسین (ع) و صورت نورانی امام (ع) هم که به گفته ی خود ابن حر هیچ چهره و چشمانی زیباتر و جذاب تر از صورت امام حسین(ع) ندیده بود ، هم نتوانست وی را برای یاری امام (ع) متقاعد سازد. نوشته ی زیر شرح گفتگوی بین امام حسین(ع) و عبیدالله بن حر جعفی است که می تواند عبرت انگیز باشد.

در قسمتی از سایتbritannia.com به وقایع مربوط به عصر  آنگولوساکسون ها اشاره شده است. در بخش وقایع و اتفاقات  سال 676 تا 699 میلادی و در قسمت  وقایع مهم سال 685  در بخشی آمده است:و در این سال از آسمان باران خونین بارید و کره وشیر تبدیل به خون شد و رنگ آن سرخ گردید.

به قسمت قرمز رنگ متن انگلیسی دقت نمایید.

در سومین قسمت از مجموعه تصویری بعثت خون ۹۳، روایت حضرت آیت‌الله خامنه‌ای از گفت‌وگوی حضرت امام حسین علیه‌السلام و عمر سعد در کربلا منتشر شده است. رهبر انقلاب این سخنان را در تاریخ بیستم مهرماه سال ۱۳۶۳ در نماز جمعه‌ی تهران بیان کرده‌اند.

توی آمریکا مراسم روضه گرفته بودیم
شب اول یه سیاه پوست هم اومد روضه
براش یه مترجم گذاشتیم...

 جون بن حوی بن قتادة بن الاعور بن ساعدة بن عوف بن کعب بن حوی غلام سیاه پوست حضرت سید الشداء(ع)بود ،که در کربلا به درجه شهادت نائل آمد. شهادت جون را میتوان اعجاز کربلا نامید. کسی که میخواست وقتی به میدان برود کودکان خردسال هم برایش گریه میکردند . بچه ها او را دوست داشتند ، چون از این غلام سیاه جز مهربانی ندیده بودند.و حالا باید برای دفاع از ولایت به میدان می رفت. غلامی که بخاطر رنگ پوستش و بوی بدش همیشه شرمنده و خجالت زده بود ، حالا عزیز دو جهان است. کسی که امام معصوم در زیارت ناحیه ی مقدسه به او سلام می فرستد.«السلام علی جون بن حوی مولی ابی‏ذر الغفاری»( سلام بر جون غلام ابی ذر)

امام صادق علیه السلام فرمود:

«زنی در کعبه طواف می کرد و مردی هم پشت سر آن زن می رفت.آن زن دست خود را بلند کرده بود که ناگهان آن مرد دستش را به روی بازوی آن زن گذاشت!