تا 1439...

وحدت بین شیعه و سنی همواره یکی از موضوعات مهم امت اسلامی بوده است. جمع کثیری از مراجع عظام تقلید توهین به مقدسات اهل سنت و ایجاد تفرقه بین شیعه و سنی را حرام می دانند. رهبر معظم انقلاب اسلامی نیز بارها در سخنرانی هایی که داشته اند ، از وحدت بین مذاهب اسلامی و به خصوص شیعیان و اهل تسنن حمایت نموده اند و هرگونه فعالیت در جهت تخریب و توهین به مقدسات اهل سنت را حرام می دانند. اما در طرف دیگر عده ای معتقدند که وحدت با دشمنان اهل بیت (ع) و قاتلین حضرت زهرا (س) بی معناست و باید با هرکسی که نام شیعه را یدک نمی کشد ، جنگید.مخالفین وحدت ،از اهل سنت به عنوان دشمنان اهل بیت (ع) نام می برند و می گویند چگونه با کسانی که دشمن اهل بیت (ع) هستند اتحاد داشته باشیم.

آیا اهل سنت دشمنان اهل بیت (ع) هستند؟

واقعیت امر اینست که جمع زیادی از اهل سنت به خاندان پیغمبر اسلام (ص) ارادت دارند و هیچگونه بغض و کینه ای نسبت به آنها ندارند . یکی از مصادیق بارز  این موضوع را ما می توانستیم در راهپیمایی عظیم اربعین امسال مشاهده نماییم که عده ای از برادران و خواهران اهل سنت نیز پا به پای شیعیان در این حرکت عظیم شرکت نمودند و خود را به بارگاه ملکوتی ابی عبدالله (ع) رساندند. یا در  مراسم عزاداری ماه محرم شرکت می کنند. البته ممکن است در بین آنها افراد متعصبی هم وجود داشته باشد که فقط خودشان را حق بدانند  ، کما اینکه در بین شیعیان نیز چنین افرادی وجود دارند .جمع زیادی از اهل سنت منکر فضائل اهل بیت (ع) نیستند ، اما در مورد جانشینی بعد از پیامبر (ص) و اتفاقات بعد از آن آگاهی کافی ندارند و چه بسا اگر متوجه حقیقت شوند ، آنها نیز مشتاق پیروی از راه اهل بیت (ع) باشند. اینکه گفته میشود اهل سنت دشمنان اهل بیت (ع) هستند ، به همین دلایل نمی تواند صحت داشته باشد. دشمن آن کسی است که از تمام حقایق آگاه باشد ، اما در مقابل آن ایستادگی کند و نسبت به آن کینه و عداوت داشته باشد. ممکن است در گذشته عده ای عملی را مرتکب شده باشند ، که اگر در آینده افرادی از تمام جزئیات آن با خبر باشند نسبت به آن عمل و از مرتکبین آن عمل ، دل خوشی ننداشته باشند. آیا ما مطمئن هستیم که برادران و خواهران اهل سنت از این حوادث آگاهی کامل دارند ؟ یا اگر آگاهند نسبت به آن رضایت دارند؟

نکته ی دیگری که باید به اشاره کرد اینست که خود اهل بیت (ع) همواره بر وحدت بین مسلمانان تأکید داشتند. حضرت علی (ع) طی مدت 25 سال خانه نشینی را تحمل کرد تا امت اسلام به دستان دشمنان نابود نشود. در نهج البلاغه تعبیری از ایشان بدین مضمون وجود دارد که من 25 سال خار در چشم و استخوان در گلو را تحمل کردم. آیا تحمل این همه دشواری و سختی از طرف حضرت علی (ع) به منظور ایجاد وحدت بین مسلمین و محفوظ نگه داشتن اسلام از خطر نابودی نبوده است؟آیا علی (ع) نمی توانست جامعه را برضد خلفای زمان بشوراند و جامعه را به التهاب بکشاند ؟ ایشان چنین کاری را می توانستند انجام دهند اما معتقد بودند که یک حکومتی که نام اسلامی را داشته باشند ، هرچند به آن کاملاً عمل نکند، بهتر از یک حکومت یهودی است. یا حتی شنیده ایم و خوانده ایم که علی (ع) پشت خلفای زمان خویش نماز هم خوانده است. این رفتار علی (ع) درسی است برای همه ی ما ، وقتی که یک دشمنی داریم که نه به سنی رحم می کند و نه به شیعه ، چرا ما باید بر سر مسائل درون خانوادگی با هم دعوا کنیم.

تبری از ظالمین به حق اهل بیت (ع)

مسئله ی دیگری که مطرح است ، مسئله تبری جستن از ظالمین حق اهل بیت (ع) و قاتلین حضرت زهرا (س) است . اینکه کسی از قاتلین حضرت زهرا (س) بیزار باشد، اشکالی ندارد ، اما مهم اینجاست که این بیزاری باعث درگیری و ایجاد تنش نشود ، انسان می تواند از یک نفر در دلش نفرت داشته باشد ، لعنش بکند ، اما وقتی این بیزاری در عموم مطرح شد اثراتی دارد . حالا باید دید علنی کردن چنین نفرتی چقدر سود دارد و چقدر ضرر. اگر ما معتقدیم که اهل بیت (ع) از احوال ما باخبرند و از ضمیر ما آگاه ، پس اگر کاری را بخاطر آنها انجام می دهیم لازم نیست که حتماً آن را علنی نماییم ، آن هم در شرایطی که می دانیم کاری که  فعلاً می کنیم ضررش بیشتر از منفعتش هست.

روز نهم ربیع الاول

روز نهم ربیع الاول ، روزی که معتقدند عمر بن خطاب بدست ابو لو لو غلام ایرانی مغیره کشته شده است.اینکه روایات درباره ی این روز چقدر از نظر سندی صحت دارند ، این هم قابل بررسی است . اما چه دلیلی دارد که این روز را مثلاً جشن بگیریم ، از کجا چنین چیزی اختراع شده است. همین امسال و در قم عده ای به همین بهانه جشنی ترتیب داده بودند و مقدسات اهل سنت را به تمسخر گرفته بودند. شیعه نیازی به مسخره کردن کسی ندارد حتی اگر آن شخص به او ظلم کرده باشد ، مگر ائمه ی ما به کسی دشنام می دادند و یا کسی را مورد تمسخر قرار می دادند ، که حالا ما این کار را انجا بدهیم. خداوند در قرآن می فرماید :

و لا تسبوا الذین یدعون من دون الله فیسبوا عدواً بغیر علم(کسانی را که جز خدا را می خوانند و میپرستند ، دشنام و ناسزا مگویید، زیرا ممکن است آنها نیز خدا را از روی جهالت یا نادانی فحش و ناسزا گویند)

یا در زیارت عشورا که از جانب معصوم (ع) به ما رسیده است می خوانیم: اللهم خص انت اول ظالم باللعن منی و ابداء به اولاً ثم ،الثانی و الثالث و ... می بینیم که اهل بیت (ع) اگر می خواستند که کسی را لعن نمایند از اسم استفاده نمی کردند، حالا اگر ما خدا و ائمه را قبول داریم و اگر می خواهیم برای خوشحالی آنها کاری بکنیم ، همان شیوه ای را انتخاب نماییم که آنها به ما آموخته اند.گفتنی است که لعن و سب با هم متفاوت است و سب به معنی فحش و ناسزا است و لعن به معنای دعای بد در حق کسی. و یاد ما باشد که اگر ما به مقدسات اهل سنت توهین کنیم ، آنها نیز ممکن است به مقدسات ما توهین کنند . آن وقت خود ما  ما باعث شده ایم به اهل بیت (ع) توهین نمایند. یا چه بسا این کاری که ما در ایران انجام می دهیم باعث بشود یک شیعه ایی در کشور دیگر به قتل برسد ، که آن وقت ما هم در قتلش شریکیم.

تقیه

عبدالله بن ابی یعفور گوید: شنیدم امام صادق(علیه السّلام) می فرمودند: تقیّه سپر مومن است، تقیّه نگهدار مومن است، ایمان ندارد کسی که تقیّه ندارد، به راستی بنده ای است که حدیثی از ما به دست او می رسد و میان خود و خدا عزوجل بدان دین داری می کند پس وسیله ی عزت او است در دنیا و نور است در دیگر سرای، و بنده ای است که حدیثی از ما به دستش می افتد و آن را فاش و آشکار  می سازد و در دنیا خوار می شود و خدا عزوجل آن نور را از او بازپس می گیرد(یعنی برای ترک تقیّه عبادتش باطل و بی اثر است و در آخرت از آن بهره ای ندارد).

تقیه ی یکی از مهمات سفارش شده از طرف اهل بیت (ع) به پیروان خودشان است ، که باعث حفظ دین و جسم شان از آفات و صدمات است.  مگر خود اهل بیت (ع) در برخورد با دشمنانشان چگونه برخورد می کردند ، مگر با دشمنانشان وارد نزاع و درگیری می شدند ، معصومین (ع) در مجالسشان حاضر می شدند ، پشت سرشان نماز می خواندند ، با آنها معاشرت داشتند و در بعضی مورد طبق خواسته ی آنها عمل می کردند. آیا اینها به معنای تقیه ی نیست و اگر تقیه نفاق و دورویی است از دید برخی ها ، یعنی نعوذ بالله امام علی (ع) و امام صادق (ع) منافق بوده اند.

امام صادق(علیه السّلام) فرمودند: تقیّه احدی به تقیّه ی اصحاب کهف نرسد، راستی که در جشن عید(بت پرستها) شرکت می کردند و زنار به کمر می بستند و خدا دو مزد به آنها داد.

جریان شیرازی بدنبال چیست؟

صادق شیرازی مرجع لندن نشین که خود را احیاگر شعائر حسینی و فاطمی می داند، و مریدان و پیروانش اما بنظر می رسد که هدفی جز ضربه زدن به نظام جمهوری اسلامی ایران را در دستور کار خود ندارند و پیش کشیدن برخی از مسائل فقط جنبه ی تبلیغی و جمع کردن مرید و هوادار برای خودش دارد.آیا ممکن کسی حب حسین بن علی را در دل داشته باشد و فتوا به چیزی بدهد که باعث توهین به محبوبش بشود؟ فتوای واجب بودن قمه زنی ، از طرف وی باعث شد تا این کار بی فایده و بدون سود که زیان هم دارد و در حال فراموشی بود دوباره احیا شود. یکی از مفتی های وهابی در یک شبکه ی ماهواره ای ، با پخش کردن صحنه های قمه زنی هیئت همین آقا به مقایسه ی بین امام حسین (ع) و یزید پرداخت و گفت که : ای مردم ! شما قضاوت کنید ، حالا حسین ، عقل داشت یا یزید . اگر او واقعاً محب حسین (ع) باشد وقتی می بیند که فتوایش دارد باعث تمسخر امام حسین (ع) و شعائرش میشود ، باید جلوی این برنامه ها را بگیرد . اما او نه تنها چنین کاری را نمی کند بلکه بنظر می رسد عامداً دنبال مسائلی است که توهین به اهل بیت (ع) بیشتر رواج پیدا کند. تا حالا شنیده نشده در جایی وی از داعش و وهابیت اعلام برائت نمایید و حتی کوچکترین موضعی بر علیه آنها بگیرد. داعش و وهابیتی که اعمالشان بیشتر به قاتلین زهرا (س) شباهت دارد را رها کرده اند و چسبیده اند به یه عده مردم عادی که از چیزی خبر ندارند و غالباً نیز برای کسی خطری ندارند و حتی خودشان زیر گلوله های داعش و حامیانش در حال جان دادن هستند. حالا او بشیند در لندن و ببیند دارند به مقدسات اهل سنت توهین می کنند و آنها هم به ائمه توهین کنند تا به این ترتیب گناه زیاد شود تا آقا زودتر تشریف بیاورد! و برود یارش باشد! لابد دل  انگلیسی ها ! برای امام حسین (ع) و حضرت زهرا (س) خیلی سوخته ، خواستند یک طوری حق شان را زنده کنند ، راه حلی بهتر از این پیدا نکردند. یا دلشان برا امام زمان (عج) کباب شد که حدود 1400 سال است در غیبت بسر میبرد و خواستند برای رضای خدا گناه و فساد را در جامعه احیا! نمایند تا آقا زودتر تشریف بیاورند.