تا 1439...

قرآن کریم، علت گمراهی بنی اسرائیل را به غیبت حضرت موسی ارتباط داده است. چنانچه می فرماید:

قَالَ فَإِنَّا قَدْ فَتَنَّا قَوْمَکَ مِن بَعْدِکَ وَأَضَلَّهُمُ السَّامِرِیُّ «ما از پی تو قومت را امتحان کردیم و سامری گمراهشان کرد».سوره طه، آیه 85.

با دوری حضرت موسی از قوم خود، ابلیس مردم را از بازگشت ایشان ناامید کرد و مردم که به حجت ظاهره عادت کرده بودند، گوساله سامری را به عنوان جانشینی برای خدای خود در روی زمین پذیرفتند.در تفسیر قمی آمده است: وقتى حضرت موسی برای گرفتن تورات و الواح به کوه طور رفت و در موعد مقرر باز نگشت، بنی اسرائیل با فریب ابلیس سر به طغیان نهادند و خواستند جانشین او هارون را بکشند؛ در این میان ابلیس به صورت مردى نزد ایشان آمد و گفت: موسى فرار کرده و دیگر بر نمی گردد، براى این که بدون خدا نمانید، زیورهایتان را جمع کنید تا برایتان معبودى بسازم که عبادتش کنید ... سامری با خاکی که از زیر پای اسب جبرئیل برداشته و آن را مایه مباهات خویش می دانست، گوساله ای از طلا ساخت و آن خاک را در آن ریخت، گوساله به صدا در آمد و بنى اسرائیل در برابر آن به سجده افتادند، و عدد آنهایى که به سجده افتادند هفتاد هزار نفر بود...[1]

این انحراف عاقبت کسانی است که در تعیین ولی خدا عجله کرده و تحمل انتظار را ندارند در حالیکه قرآن کریم فرمود:أَتی‏ أَمْرُ اللَّهِ فَلا تَسْتَعْجِلُوهُ سُبْحانَهُ وَ تَعالی‏ عَمَّا یُشْرِکُونَ امر خداآمدنی است، پس درباره آن شتاب نکنید، او منزه و برتر است از آنچه آنها شرک می ورزند.سوره نحل، آیه 1. همچنین امروزه نیز، باطولانی شدن مدت زمان غیبت حضرت صاحب الزمان(عج)، عده ای دچار همین انحراف شده و فریب سخنان ناامید کننده ابلیس را خورده اند. این گروه به گوساله ای ایمان آورده اند که نامش احمد الحسن  بوده و به دست سامری زمان (آمریکا) ساخته شده است تا بتواند جانشینی محسوس و ملموس برای خدا در روی زمین باشد! (نعوذبالله).

این درحالی است که إمام صادق‏ (ع) مردم را از عجله کرد در امر امام عصر(عج) هشدار داده و فرمودند:
«کذب الوقاتون و هلک المستعجلون و نجا المسلمون».[2]
تعیین کنندگان زمان آن دروغگو هستند و عجله کنندگان از بین مى‏‏روند و تنها تسلیم شدگان نجات مى‏ یابند.لذا بر اساس دستور اهل بیت(علیهم السلام) وظیفه کنونی ما انتظار فرج است تا اینکه امر برایمان روشن گردد.
پیامبراکرم(ص) فرمود:
افضل العبادة انتظار الفرج.[3]

پی نوشت ها:
[1]قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر قمی، ج 2، ص 61-62، دار الکتب، قم، 1404ق.
[2]بحارالانوار،ج 52، ص 103.
[3]بحار الانوار ج 52 ص 25.